Joa of nee? Nait of geern

Wij Nederlanders zijn heel rechtstreeks. In de rest van de wereld wordt dat wel eens als onbehouwen bestempeld, maar wij vinden het fijn. In het Noorden van het land zijn mensen nog net iets rechtstreekser dan in de rest van Nederland. En in Groningen spannen we de kroon. En van alle Groningers zijn de Oost-Groningers de kampioenen.

Iedere communicatiespecialist weet dat er altijd sprake is van 'ruis' bij het communiceren. Die ruis zorgt ervoor dat we elkaar net niet goed begrijpen. Ruis is dat kleine beetje onduidelijkheid dat bijvoorbeeld kan ontstaan doordat mensen beleefd willen zijn, of omdat ze de waarheid liever in het midden houden. Nou, daar is hier geen sprake van. Niks, 0,0 ruis. Ik zal een voorbeeld geven.

Deze week bezocht ik een plaatselijke supermarkt voor een paar kleine boodschappen. Ik schuif aan bij de kassa. "Dat is dan negen euro en vijf cent", zegt de kassière tegen de vrouw voor mij in de rij. "Vief sint derbie?", vraagt de vrouw. De kassière aarzelt. Ze hoeft die vijf cent duidelijk niet, maar vanuit haar culturele achtergrond is het onbehoorlijk om dat zo rechtstreeks te zeggen. "Joa of nee?", vraagt de vrouw. Ze haalt amper adem tussen de woorden, zodat het bijna klinkt alsof het een woord is: joa-of-nee. Ik schiet in de lach, het meisje bloost - ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk onder deze directe confrontatie, maar ze komt er niet onderuit. Ze neemt de vijf centen van de vrouw aan en bedankt haar netjes. Tussen de lippen door mompelt de vrouw nog licht verontwaardigd "Joa, wel eevm zeggen". Hier is geen plek voor twijfel. Het is nait of geern.

En op zulke momenten weet ik het weer: wat is het toch een voorrecht om hier te wonen. Wat ben ik hier toch op mijn plek.

Over schimmels en het bruin bakken

Vagijnbroodje? Zou het er zo uitzien?

Kom, denk ik, nog maar weer eens een blogje schrijven. Ik typ Blogger in en word dan direct afgeleid door het tweede bericht. 'Klik' gaat het bijna reflexmatig. Feministische blogger bakt brood met gist uit vagina. Daar moet ik meer over weten. Dit onderwerp ligt middenin mijn interessegebied. Ik ben vrouw -dus voorzien van vagina met bijbehorende schimmels-, feministe -toch wel, ook al krijg ik meer last van schimmelvorming door het beeld dat het woord inmiddels oproept- en ik wilde ooit bakker worden. Een blogster genaamd Another Angry Woman wil een zuurdesembroodje bakken met schimmels uit haar vagina, begrijp ik uit het artikel in de Metro. Over het hele proces van het oogsten en verwerken van de vaginale schimmels rept het artikel niet. Teleurstellend. Met deze snipper informatie kan ik natuurlijk geen genoegen nemen. Wat weet ik nou helemaal? Recepten wil ik zien, drijfveren. 'Klik'  gaat het nu doelbewust. Met een 'touch' lees ik alles wat ik weten wil -en meer- op de blog van de angry woman die er ook behoorlijk angry uitziet. Zaterdag oogstte de angry woman de vaginale gisten met behulp van een dildo. Daar schraapte ze vervolgens ongeveer een vork vol vaginale schimmels af. Samen met een kopje meel en water staat dat nu in huize angry woman te rijzen. Zondag voegde de angry woman nog weer een kopje water en meel toe en het plan is dat ze dat nog een aantal keren gaat herhalen. Net zolang tot ze genoeg heeft voor een zuurdesembroodje.
 
Haar drijfveer voor de productie van dit vagijnbrood is vrij willekeurig. Zo komt het verhaal op mij tenminste over: zaterdagmorgen werd de angry woman wakker met een brandend en jeukerig gevoel in het kruis. 'Ha, candida albans', dacht ze en direct daarop: 'kom, laat me er een broodje van bakken'. Ik word op zaterdagmorgen ook wel eens wakker met gedachten, maar dit moet je de angry woman dan toch nageven: in al die 54 jaar heb ik dit nog nooit bedacht.

Gezien de reacties op haar blog zie ik dit nog geen hype worden. En ook hier in huis zie ik het nog niet gebeuren. Voor ons geen vagijnbroodje. Zo bruin bakken wij het nou ook weer niet.


Foto van Flickr Christian Haselbach