zaterdag 31 januari 2015

Het zal je maar gebeuren

Het zal je maar gebeuren: het is donderdag 29 januari, je bent portier bij de NOS en ineens staat er iemand voor je neus met een pistool. Toen je van huis ging was het een dag als alle andere. Een werkdag: voorspelbaar misschien wel. Tot het onvoorspelbare en onvoorstelbare gebeurt: je leven wordt bedreigd. Ineens is niets meer vanzelfsprekend: niet of je die avond laat wel thuis zult komen uit je late dienst, of je je vrouw en kinderen wel weer zult zien, of er nog een morgen is. Je voelt je verantwoordelijk voor al die anderen in jouw gebouw. Het is immers jouw taak om bij de poort ook over hun veiligheid te waken. Je blijft in gesprek met de jongeman die jou bedreigt. Zo moet het geweest zijn voor jou, de portier van de NOS. Achteraf blijkt het pistool niet echt, maar dat wist jij niet al die tijd dat je de kalmte wist te bewaren en in gesprek bleef met de jongeman met het warrige verhaal.

Het zal je maar gebeuren: je bent jong, slim en je staat voor een nieuwe fase in je leven. Na een zwaar jaar waarin je vader ernstig ziek werd, ga je nu studeren. Langzaamaan voel je dat je de grip op je leven verliest. Of misschien voel je het ook wel helemaal niet. Misschien voelt het alsof de wereld vergaat en iedereen om je heen de grip op de realiteit verliest, waarbij jij de enige bent die het helder ziet. En  alleen jij kunt voorkomen dat het helemaal misgaat. Dat kun je met niemand delen: je staat er alleen voor. Je moet mensen doordringen van de ernst van je verhaal en van de situatie. Je bent zonder dat je het beseft in een psychose terechtgekomen. Je herkende de voortekenen en het toenemende gevoel van onbehagen niet. Hoe zou je ook: het is je eerste psychose. Wat wel duidelijk is: je missie. Je moet iedereen zo snel mogelijk informeren over de vreselijke dingen die staan te gebeuren. Het journaal lijkt daar het uitgelezen medium voor, 20.00 uur het juiste tijdstip. Je koopt een bedrieglijk echt lijkend neppistool en bedreigt de portier van de NOS. Die blijft gelukkig rustig en loodst je naar een studio. Daar word je -zonder dat je dat weet- gefilmd. En zo is heel Nederland getuige van het feit dat jij je eerste psychose doormaakt. Allemaal zien wij dat jij wordt overmeesterd door de politie.

Wat een drama.

woensdag 21 januari 2015

Aanrechtcommunicatie


Eergisteravond gingen E. en ik naar de bioscoop. Ons nog thuiswonende kroost bleef samen thuis achter. Bij onze terugkeer uit de bioscoop lagen ze allebei al in bed. Op het aanrecht zaten twee briefjes geplakt. Het eerste briefje is van de jongste. Ze schrijft precies zoals ze is: vriendelijk, aanhankelijk en belangstellend. Ik heb er even een foto van gemaakt.

Voor degenen die het niet goed kunnen lezen zal ik het even transcriberen:

Lieve pap en mam,

Ten eerste: morgen is mijn dag zoals normaal (valt nix uit)
Ten tweede: hoe was de film? Zoals gehoopt? Ik hoor graag verslag.
Ten derde: Welterusten

xxx



Het briefje ernaast is van onze zoon. Het is een reactie op het briefje van zijn zusje. Ook hij schrijft precies zoals hij is: nuchter en kort voor de kop. Hij gebruikt graag krachttermen om zijn punt te maken.

 En opnieuw een transcriptie:

1. <---------------------
2. Dit is toch godverdomme niet gewoon.
3. Moi


Wat zijn kinderen toch een bron van vreugde.

zondag 18 januari 2015

Wil jij mijn Anton zijn?

Anton Heijboer maakte in hoog tempo kunstwerken. Zijn vier (of waren het er nou vijf ) vrouwen waren er allemaal druk mee om zijn kunstwerken aan de man te brengen. In zijn eentje kon hij zijn harem aan het werk houden. Ik heb ooit een documentaire gezien over het ontstaansproces van zijn kunstwerken. Een aantal van zijn vrouwen prepareerden het doek en vervolgens ging Anton al hummend tekeer met zijn ogen dicht. Ik vond het fantastisch. De kunstwerken leken misschien een beetje op elkaar, maar ze zagen er verrassend goed uit voor iemand die met zijn ogen dicht werkt. 

E. zit thuis ook altijd te tekenen. Hij lijkt verder in niets op Anton. Hij heeft maar één vrouw, hij maakt geen geluid als hij tekent en ik heb hem er nog nooit op kunnen betrappen dat hij met zijn ogen dicht tekent. Maar hij maakt wel mooie tekeningen. Al jaren tekent hij wat wij een 'zwikman' noemen: een rennend, zeer flexibel mannetje met een vrolijk bungelend geslachtsdeel. "Daar moeten we iets mee doen", zeg ik allang. E. houdt er echter niet van om zijn eigen dingen in huis tegen te komen en hij houdt het nu al jaren tegen.

Maar daar is nu verandering in gekomen. Een tijdje geleden vond ik dat de tijd rijp was: E. en ik zijn met zwikman in de keramiek gegaan.

Op het moment dat ik besluit dat de tijd rijp is, weet E nog van niks. Ik bereid me zorgvuldig voor. In de kringloop tik ik een aantal bordjes op de kop en bij de plaatselijke kantoorboekhandel scoor ik keramiekstiften. Ik besluit dat we een miniserie zwikmannen in het bos gaan maken.

Ik heb twee bordjes en die prepareer ik -net als de vrouwen van Anton. Ik teken voor het bos. E. komt -net als Anton- na al het voorbereidende werk binnen en doet dan zijn ding. Zo stel ik het me voor. Ondertussen fantaseer ik over Zwikman in de stad, Zwikman op de maan en op nog veel meer plekken. Ik bak de van een bosrand voorziene bordjes in de oven en dan overval ik E. "Wil jij mijn Anton zijn?", vraag ik hem. "Dit is onze collectie Zwikman in het bos", zeg ik. Uiteraard staat er dan alleen nog maar een bos. Het zwikmannetje ontbreekt nog. Die moet E. er nog bij tekenen. "Vooruit dan maar", zie ik hem denken en hij tekent een eenvoudig zwart zwikmannetje op het bordje. Op mijn verzoek voorziet hij de bordjes aan de onderkant van de geschreven tekst Zwikman. Ik bak ze af en inmiddels zijn ze ook al in gebruik.


Het begin is er. Ik ben tevreden.

zondag 11 januari 2015

Zwaitstift en poedielok

Het zat allang niet meer in mijn actieve vocabulaire: het woord zwaitstift. Maar ooit was dat wel het geval. Ik weet niet wanneer ik overgestapt ben van zwaitstift naar deo. Deo klinkt natuurlijk frisser, maar zwaitstift komt dichter bij de waarheid. Het woord is hier weer in zwang geraakt na 5 december. Mijn moeder bracht het woord toen ter sprake. Zij had namelijk een verlanglijstje gekregen met daarop een deodorant als ultieme wens. Dat vond mijn moeder amusant: "n Zwaitstift?" Met name onze zoon werd geïnspireerd door deze reactie van zijn geliefde grootmoeder. Het was direct een hit: bijna dagelijks komt de zwaitstift wel even voorbij.

Zoals vanmorgen bijvoorbeeld. De afgelopen twee dagen was hij ziek en had hij niet zoveel praatjes. Vanmorgen staat hij zingend onder de douche als ik wakker word. "Hij is weer beter", zeg ik tegen E. Als ik hem even later tref in de badkamer, beaamt hij dat. "Jazeker", zegt hij. En onmiddellijk wordt het niveau van persoonlijke verzorging ook weer opgekrikt met deo en een geurtje. "Zo, eevm de zwaitstift en de poedielok* derbie", zegt hij tevreden. Hij is helemaal terug. 


Poedielok is het Groningse woord voor een mannengeurtje.

vrijdag 9 januari 2015

De barbaar in mij

Ooit sprak ik met iemand die zich verbaasde over de oergevoelens die loskwamen als gevolg van sport. Ze woonde een sportwedstrijd bij waar iemand vol fanatisme riep: "Moak m òf". 

Zou dit haar zijn: de barbaar in mij? Uit de film Ronal Barbaren
Woensdag betrap ik me erop dat ik hetzelfde denk als ik de beelden zie van de twee terroristen die koelbloedig een agent executeren in naam van Allah. Blinde razernij overvalt me. Hoe durf je, hoe kun je? Zo weinig respect voor een mensenleven. Maak ze af. Oog om oog, tand om tand. Pak je een van ons, dan pakken wij er een van jou. Het is de barbaar in mij die spreekt.

Als ik even nadenk, dan weet ik dat je dat zo niet doet. Ik hecht aan beschaving. Zodra het verstand gaat spreken, raakt de barbaar in mij op de achtergrond. Ik wil natuurlijk dat ze de terroristen pakken. Ik wil dat ze lang en akelig boeten voor hun vreselijke daad. Ik wil dat ze beseffen wat ze hebben gedaan, voelen wat de mensen voelen die hun naasten op zo'n afgrijselijke manier verloren hebben. Dat diepe verdriet, de pijn. Levenslang. En dat ze zich realiseren dat zij daarvoor verantwoordelijk zijn. Dat- en gevangenisstraf natuurlijk.Als je niet om kunt gaan met de vrijheid, dan verdien je die ook niet.

Als ik even nadenk, dan weet ik dat denken in wij en zij niet opschiet. In een samenleving leef je samen. Als je daar deel van uitmaakt, dan respecteer je de normen en waarden in die samenleving. Doe je dat niet, dan is er geen plek voor je in die samenleving. Met hun barbaarse daad plaatsen de daders zich buiten de samenleving. Ze namen het leven van twaalf mensen en meer. Ze beroofden ons van veiligheid en van ons laatste restje onbevangenheid. Ze zetten bovendien met hun aanslag de plek van miljoenen vredelievende moslims in de westerse samenleving verder onder druk.

Een barbaarse daad brengt de barbaar in je naar boven. Maar laat dat voor even zijn. Het is erg genoeg dat twee mannen twaalf levens namen. Meer kunnen wij ze niet laten nemen. 

zondag 4 januari 2015

100 % nachtmerriemateriaal

Zo nu en dan heb ik een akelige droom: ik ben de hele tijd aan het inpakken of redderen, maar ik kom niet verder - ik zit vast. Ik kom nergens. Of zoals laatst, toen ik droomde dat ook ons nieuwe huis was afgebrand. En soms is het niet zo grijpbaar, maar dan word je toch wakker met de gedachte: "Gelukkig, het was maar een droom."

Al mijn dromen kunnen niet in de schaduw staan bij wat boer Gert-Jan vanavond in de eerste aflevering van Boer zoekt vrouw overkwam. Hij deed een oproep, legde zijn ziel bloot en verwoordde zijn diepste wens voor miljoenen televisiekijkende Nederlanders: hij wil namelijk nog zo graag een vrouw. 37 jaar oud, een bedrijf, net een nieuwe koeienschuur. Een prima leven, maar met die ene missende schakel:die lieve aardige vrouw. Vanavond bleek dat Gert-Jan slechts bij twee van al die miljoenen kijkende en gewillige vrouwen een gevoelige snaar had geraakt met zijn oproep. Als dat geen eersteklas nachtmerriemateriaal is...

Ik hoop van harte dat hij met een van de twee heel gelukkig wordt. En als dat niet lukt, dat er dan toch nog een hele leuke spijtoptant opduikt. Dat verdient hij wel omdat hij zich zo kranig heeft gehouden. Misschien dat er een van de vrouwen van Willem bij nader inzien toch liever voor Gert-Jan wil gaan. Willem had namelijk 56 brieven en dat viel hem zelf heel erg tegen. De teleurstelling dat hij niet door was, was zo groot dat hij zijn tranen bijna niet kon bedwingen.