Paradijs in het verschiet

Vanmorgen deden Jehovah's getuigen weer een poging om mij te redden. "Gelooft u in God", vraagt de vriendelijke jonge vrouw. "Nee", zeg ik en in een moeite door laat ik weten dat ik niet gered wil worden. Maar dat gaat een beetje te snel. "Weet u dan wel dat God de aarde helemaal schoon gaat maken? En dan ontstaat er een nieuw paradijs." Ze kijkt er verheerlijkt bij. Maar voor mij hoeft het niet, dat paradijs. En dat komt goed uit, want ik kom er als ongelovige hoogstwaarschijnlijk niet voor in aanmerking. Alhoewel ik hun overtuiging respecteer en de vasthoudendheid waarmee ze dat uitdragen bewonder, kap ik het toch snel af.

Jehovah's getuigen worden opgeleid om het verhaal te vertellen. Zij krijgen hier van jongs af onderricht in. Wellicht kan ik er nog iets van leren, met het oog op mijn collecteloop voor Alzheimer volgende week - bedenk ik terwijl ik de deur dichtdoe. Maar goed ik heb natuurlijk geen paradijs te bieden. Een toekomst zonder Alzheimer? Dat zou je toch ook een paradijs kunnen noemen. 

Vandaag kwam de collectecoördinatrice langs. De groene collectebus staat er dus al, klaar voor actie. Ik krijg verder een tas, een folder met achtergrondinformatie en een stapel kaartjes die ik door de bus kan gooien als mensen niet thuis zijn. Maar daar ga ik natuurlijk niet voor. Ik ga deze week zorgvuldig observeren wanneer mensen komen en gaan en dan sla ik volgende week toe.

Op het verkeerde been

Eigenlijk ben ik te geschokt om er iets over te zeggen. Ik wist het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid: Willem kiest Jurjen. En wat doet Willem? Hij kiest voor Klaas! Dat kan natuurlijk niets worden. Van alle signalen die me daar op hadden kunnen voorbereiden heb ik niets gezien, terwijl ik toch echt een oplettende kijker ben. Dankzij de digitale televisie mis ik helemaal niets, want ik kan de televisie gewoon even stilzetten tijdens leuk bedoelde conversaties of grappen over en weer van E. en onze zoon.

Waar ik me nog het meest aan erger: Klaas had die signalen al wel opgepikt. Dat is er dus door de KRO systematisch uitgeknipt. Zo wordt er met mijn intuïtie gerommeld door de Katholieke Radio Omroep.

En nu is het hek natuurlijk van de dam. Want als er zo gemanipuleerd wordt, dan is alles mogelijk. Dan kan Henk zomaar voor Yoni kiezen. Dat zou natuurlijk een verkeerde keuze zijn, want Yoni is meer verliefd op het idee om boerin te worden dan dat ze verliefd op Henk is. Fiona daarentegen gaat voor Henk. Martin kan niet verkeerd kiezen, Swaen en Wilma zouden het allebei goed bij hem doen denk ik.

We zitten het nog een week uit en dan weten we wat de andere boeren doen. En bij de terugkomaflevering zullen we het zien. Dan kan er niet meer gemanipuleerd worden.

De kracht van verbeelding

Vandaag ging ik samen met dochters, zussen, nicht en moeder shoppen in Enschede.We kochten vooral kleren. Er is een groot verschil tussen kleren kopen en kleren maken. Het verschil bestaat natuurlijk uit arbeid, het ambachtelijke werk dat het naaien van kleding is, maar ook uit verbeeldingskracht. Je moet je namelijk voor kunnen stellen hoe het kledingstuk eruit gaat zien, hoe het jou zal staan. Het is nog helemaal niet zo eenvoudig om een realistische voorstelling te maken. Soms ziet het er in gedachten gewoon veel beter uit dan in het echt. De grootste voldoening heb je als het een met het ander samenvalt. Dan leef je voor even in een maakbare wereld.

Maar het gebeurt ook vaak dat het toch niet helemaal is wat je je had voorgesteld. Een tijd geleden las ik eens dat je je bij het passen van een zelfgemaakt kledingstuk net zo moet opdoffen als bij het kopen van kleding. En dat is een gouden tip. Omwille van het pasgemak droeg ik bij het naaien namelijk vaak een joggingbroek en een floddershirt, dikwijls zonder de moeite te nemen om een bh aan te trekken. Er wordt dan niet even een lippenstift over de lippen getrokken, het oogpotlood blijft onaangeroerd. En vervolgens ga je dan voor de spiegel staan met een kledingstuk in wording. Dan kan het alleen maar tegenvallen, dat vraagt dan net even teveel van je voorstellingsvermogen. Sinds ik de tip gelezen heb, ga ik opgedoft voor de spiegel staan. En dat maakt een groot verschil, al is het natuurlijk geen garantie voor succes. Mijn cyclaamkleurige jurk heeft inmiddels de eerste passessies doorstaan.Tot nu toe veelbelovend.

Verder gaan

Iedere dag gebeurt er wel iets op  de bouwplaats waar ons nieuwe huis gaat verrijzen. Het zou van mij natuurlijk nog sneller mogen gaan. Het huis wordt vast erg mooi. We zijn druk bezig met het kiezen van een keuken en denken na over de badkamer. Alles zal nieuw zijn in het nieuwe huis, alles volgens de laatste inzichten. En dat is fijn... maar wat zou ik graag ons oude huis weer terug hebben.

Het gemis kan worden opgeroepen door een kleinigheid. Zo zie ik vandaag dat onze jongste de foto voor haar twitterprofiel in onze oude woonkamer heeft genomen. Ze zat voor de boekenkast met links en rechts het invallende licht van de grote ramen. Ik vang net nog een glimp op van de vensterbanken. Ik mis die vensterbanken. Ze waren groot genoeg om in te zitten. We hadden extra planken -precies op maat- waarmee we de vensterbanken op konden hogen. Er waren perioden dat we die planken gebruikten. Het risico was dat de onderste nis onder de plank dan een rommelige plek werd. Dan haalde ik die planken er weer uit.  Ik mis ook onze schoorsteenmantel, het mooie houtsnijwerk dat ik in een warme kleur antracietgrijs had geschilderd. Ik mis de plankenvloer, ik mis het licht dat ons door de vele ramen overal omringde. Ik mis zelfs de kleine mankementen die nou eenmaal horen bij een oud huis, hoezeer we alles ook hadden opgeknapt. Ik mis de trap, de draai die hij maakte en de perfecte afstand tussen de traptreden. Ik mis dat allemaal en nog veel meer. Iedere dag. En tegelijk laat ik het iedere dag verder achter me. 

Gemaakt voor een jurk

Inzicht komt met de jaren en gelukkig zijn de jaren me gegund om tot dit inzicht te komen: ik was helemaal van het padje af qua kleding. Mijn lichaam heeft namelijk de vorm van een cello of van een acht, lees ik in alle beschikbare vakliteratuur (Trinny en Susannah en de figuurwijzer van de Miss Etam). Dat betekent zoveel als: een rondborstige vrouw met taille en een dikke kont. In andere vakliteratuur (KNIP) wordt ook wel gesproken over een echt vrouwelijk figuur. En wat past beter bij een echt vrouwelijk figuur dan echt vrouwelijke kleding? Jurken dus! Daar ben ik voor gemaakt, daar is mijn lichaam op gebouwd.

Eenmaal tot dit inzicht gekomen doen de eerste problemen zich voor: ik ben namelijk een behoorlijk grote cello, een flink uit de kluiten gewassen 8, zo'n 15 cm groter dan de standaardlengte voor confectiekleding voor vrouwen. Confectiejurken zien er op mijn lichaam dus al snel een beetje uitgegroeid uit. Nou kan ik -geheel in de familietraditie- natuurlijk zelf naaien. Dus waarom zou ik me van mijn voornemen laten afhouden omdat ik toevallig 15 centimeter groter ben? Want eigenlijk is dat natuurlijk fantastisch: 15 centimeter meer vrouwelijk figuur en 15 centimeter meer jurk!

Maandag schafte ik me een riante lap cyclaamkleurige stof aan, want waarom zou ik mijn echte vrouwenlichaam verstoppen in schutkleuren? Als de eerste stap is gezet, zijn er nog een aantal kleine obstakels te overwinnen: ik moet een tornmesje, rijggaren en knopspelden aanschaffen. Een stofschaar heb ik; die was al aangeschaft voor de gordijnen. Spelden kreeg ik van mijn zus, maar dat waren er zonder knop. Voor haar kan dat, maar met mijn wanordelijke natuur is dat niet aan te raden als je weet dat spelden zonder knop door je lichaam gaan wandelen als je ze in je voet krijgt.

Vandaag haalde ik rijggaren en knopspelden voor mijn cyclaamkleurige jurk. Van mijn moeder leende ik de naaimachine en nu kan het los gaan! De eerste van mijn collectie jurken is aanstaande.

Alles op zijn plek

Ook al zijn we goed uit de brand gekomen, het spreekt vanzelf dat het veel invloed heeft gehad op ons allemaal. Er zijn dingen die voor altijd anders zullen zijn. Vandaag zit ik met de jongste in de auto. De zon schijnt en we zijn vrij. We hebben alle tijd van de wereld. Tussen de middag brachten we de mannen op de bouwplaats een frikandelbroodje. En vanmiddag gaan we op stoffenjacht. Ik ben namelijk van plan mijn vrije week goed te besteden. Mijn basic garderobe moet maar even worden uitgebreid.

We zitten gezellig te praten en dan ineens is het er weer even: de brand. "Weet je mam?", zegt ze. "voor de brand was de puzzel helemaal af. Toen kregen we brand en toen was de puzzel helemaal uit elkaar gevallen. En nu voel ik me weer beter, de stukjes vallen langzaam weer op hun plek." Gelukkig maar. Ik kijk ernaar uit dat de puzzel weer perfect past.

Kwitjen anno 2012

Gisteren gingen E. en ik -de harde kern- alleen naar de bieb. Als we klaar zijn in de bieb halen we in het winkelcentrum nog even kaas bij de nieuwe kaasboer. Bij de ingang van het winkelcentrum staat al jaren een stand met Vietnamese loempiaatjes. Een jong stel loopt in de richting van het standje. In het voorbijgaan spuugt de jonge man zijn kauwgum uit. De kauwgum wordt eruit gewerkt met een flinke straal speeksel. "Gadver", zeg ik. E. heeft het niet gezien, dus ik licht het even toe. "Die vent loopt te kwitjen", zeg ik. E. begrijpt het onmiddellijk.

Alhoewel het een onsmakelijke gewoonte is, is kwitjen is wel een heel mooi Gronings woord. "Dat woord gebruik je eigenlijk amper meer", zeg ik hardop denkend tegen E.  Ik denk nog even verder. "Misschien is dat omdat er minder gekwitjed wordt." Kwitjen, het ferm uitspugen van een waterige straal speeksel, trad vooral op bij de onsmakelijke gewoonte van het tabak kauwen. Het continu kauwen op een pruim tabak zorgde namelijk voor een overvloedige speekselproductie. Het overtollige, vaak bruine speeksel, werd met grote kracht uitgespuugd en dan had je het: kwitjen. Het gebeurde op grote schaal.

Zelf zat ik op de lagere school echter met iemand in de klas die toen al geen pruim tabak nodig had om te kwitjen. Hij miste een stukje van een voortand en had er zijn handelsmerk van gemaakt om daar tussendoor te kwitjen. Dus het mag dan op minder grote schaal voorkomen, geheel uitgestorven is kwitjen toch niet. Misschien is kauwgumgebonden kwitjen het nieuwe kwitjen: kwitjen anno 2012. 

Het Gat van Sappemeer is niet meer

Gisteren is een belangrijke stap gezet bij de bouw van ons huis. De vloeren zijn gelegd. Dat betekent dat de stenen nu kunnen worden afgeleverd en dat het binnenkort de lucht in gaat met ons huis. Ik kan niet wachten! Een collega, die ook woonachtig is in Sappemeer, mailde me deze week al: "Het "Gat van Sappemeer" wordt weer gevuld! Gefeliciteerd!" Het is inderdaad geweldig dat het nu zover is. 

 

Een saluut aan de baas

We gaan ervan uit dat we alles in de hand hebben. Die illusie houden we dag in dag uit schijnbaar moeiteloos in stand. Totdat er dan iets gebeurt. En dan is het duidelijk dat een maakbare wereld een illusie is. Ons lichaam is constant in een delicaat evenwicht. Minieme afwijkingen maken het verschil tussen vruchtbaar en onvruchtbaar, tussen gezonde cellen en kankercellen, tussen leven en dood.

In 2012 zijn er al een paar collega's overleden die mijn werkomgeving jarenlang hebben bepaald. Collega's die indruk op me hebben gemaakt en met wie ik veel plezier heb gehad. Collega's die het werken aangenaam maakten. Dit jaar staat de teller al op drie. Meer dan genoeg voor een jaar vond ik.

Maar vanavond word ik gebeld door de baas: de oude baas is overleden. Hij was op vakantie, ver van hier. We zijn er allebei ondersteboven van. Oude baas werkt al een aantal jaren niet meer, maar hij kwam regelmatig nog even langs. Natuurlijk om ons de ogen uit te steken met zijn vroege pensioen. Dat is ons, de generatie die in ieder geval tot hun 67ste door moet werken, immers niet gegund. Of om te vragen of het wel goed gaat, of hij toch echt niet terug zou moeten komen en hoe we dan een coup zouden kunnen plegen. "Bel me maar, dan ga ik er gewoon weer zitten", zei hij wel eens. Maar de laatste jaren niet meer. Het pensioen beviel hem uitstekend en hij was nog op veel terreinen actief. 

Ik ben gevormd door de omgang met oude baas, een bourgondiër, een charmante schurk, die levenslang ook een ondeugende jongen bleef. Zijn deur stond meestal open, je kon gemakkelijk bij hem binnenlopen. En dat stond ook echt ergens voor: je kon alles tegen hem zeggen.
Hoe goed we het ook konden vinden, we waren het zeker niet altijd eens. Er was een gezonde wrijving die maakte dat het uiteindelijke resultaat beter werd. Het ging soms op het scherpst van de snede. Dan zei ik altijd: "We kunnen hier allebei met een gerust hart de kamer verlaten: jij in de wetenschap dat je de baas bent en ik in de wetenschap dat ik gelijk heb." Daar kon hij smakelijk om lachen. Je kon het geweldig hartgrondig met hem oneens zijn, het werd nooit persoonlijk. Zijn vertrek was het einde van een tijdperk. Een tijdperk waar ik met ontzettend veel plezier aan terugdenk en terug zal blijven denken.

Zuksen moeten er ook zijn

Zuksen moeten er ook zijn. Het is een uitspraak die collega vaak bezigt. Hij heeft het weer van zijn moeder. Ik vind het een mooie uitspraak, omdat het enerzijds onderscheid maakt en anderzijds mildheid en tolerantie uitdrukt. Als ik vanavond Boer zoekt vrouw kijk, realiseer ik me dat ik het eerste wel doe, maar weinig van het tweede heb.

Als ik bijvoorbeeld naar boer Aad kijk, dan denk ik helemaal niet: Zuksen moeten er ook zijn. Ik denk dan: zuksen is er overduidelijk, maar waarom eigenlijk? En wat zien die vrouwen in die man? Wat een griezel! Waarom werd boer Johan niet massaal gekozen? Die had ik liever gezien. Of boer Hans. In plaats daarvan zitten we opgescheept met Aad. En dat is de schuld van al die vrouwen die op hem hebben geschreven. Dan kun je opnieuw denken: Zuksen moeten er ook zijn. Maar dat denk ik dan dus ook niet.

Of bij boer Henk, waar Yoni zich enorm opdringt, terwijl het voor mij overduidelijk is dat Fiona voor hem de betere keus is. Dan zou ik kunnen denken: Zuksen moeten er ook zijn. Maar nee, dan denk ik: van het erf af met die Yoni, alle ruimte voor Fiona.

Volgende week wordt er gezoend en bepoteld. Aad grijpt een van zijn vrouwen in de kas. Dat lokkertje geeft BZV aan het eind van de uitzending prijs. Ik ga in ieder geval weer kijken: klaar om me kapot te ergeren.

Poetste iedereen maar zo goed als Jannie ;-)

Gisteren werd mijn nieuwe kroon geplaatst. Als ik aankom staat de tandarts er al klaar voor. Met een kleine haal wordt de tijdelijke kroon van zijn plek gewipt. Dan begint de voorbereiding voor het plaatsen van de nieuwe kroon: polijsten, schuren, lijmen en plamuren. Het is echt kluswerk, maar dan wel in een kleine werkruimte. Het is een mooie schone werkruimte, begrijp ik als de tandarts verzucht: "Poetste iedereen maar zo goed." En dat resultaat behaal ik dan ook nog zonder mijn supersonische waterflosser, die jammerlijk verloren ging in de brand, nog maar twee weken oud. Die is nog niet weer aangeschaft en zo te horen hoeft dat ook niet. Blijkbaar is het resultaat met handwerk ook al voorbeeldig. Nou ja, handwerk; ik gebruik natuurlijk wel een elektrische tandenborstel voor het poetsen.

Als ik weer naar huis ga, krijg ik de afdruk van mijn gebit mee. Die staat nu te pronken in onze pronkkast. Grappig om te zien; ik dacht dat mijn tanden veel groter waren. Jammer alleen van de zalmroze kleur. "Ik denk dat ik 'm nog even zilver ga spuiten", zeg ik tegen E. "Dit is toch geen gezicht?"

Most perbaaiern, collectaaiern

Gisteravond wordt er hier aan de deur gebeld. De man aan de deur komt niet collecteren, maar werft collectanten voor verschillende goede doelen voor de wijk. "We wonen hier nog maar een paar maanden", zeg ik. "En binnenkort vertrekken we ook weer naar ons eigen huis." Hij is niet uit het veld geslagen. "In november is de collecte voor de Alzheimer Stichting", zegt hij. "Oh, daar ben ik al jaren donateur van", zeg ik enthousiast. Ik zie dat als een diepte-investering. Laten ze maar veel onderzoek doen, zodat ik later als ik oud ben, of mijn kinderen als zij oud zijn, een pilletje tegen Alzheimer kunnen krijgen. Het lijkt me namelijk verschrikkelijk om jezelf bij leven al te verliezen. De werver raakt dus duidelijk een gevoelige snaar. "Oh, waarom ook niet?", zeg ik. "Ik heb tenslotte jarenlang in november langs de deuren gelopen voor Sint Maarten, dan kan ik ook wel eens een keer voor Alzheimer lopen." De man kijkt me verbaasd aan. Zo te zien vindt hij mijn motivatie wel heel erg dun. Maar goed, hij is natuurlijk blij met iedere vrijwilliger en noteert mijn naam opgetogen. Zo gemakkelijk gaat het vast niet vaak. "Noteer me dan maar als eenmalige collectant.", zeg ik. En zo is het gebeurd.

In november ga ik hier dus langs de deuren. Ik ga het meemaken en me van mijn innemendste kant laten zien om het mensen zo moeilijk mogelijk te maken om nee tegen mij te zeggen. Zo leer ik dan misschien ook mijn buurtgenoten nog eens kennen. Ik verheug me er nu al op.

Wordt vervolgd.

Voor iedereen bij wie ik niet persoonlijk langs de deuren kan komen voor Alzheimer, overmaken kan ook op de site van Alzheimer Nederland.
Lijkt het je ook te gek om te collecteren? Dan kun je je hier aanmelden als collectant voor Alzheimer.

Lekker jeuzelen is er niet bij

De zondag is toch een prima dag om vreemd te moede te zijn. Het is mijn minst favoriete dag van de week. Vrijdag, dat is pas een topdag: het begin van het weekend. Twee vrije dagen voor de boeg. Heerlijk. Maar goed, hij komt iedere keer weer, die zondag.

Vandaag overvalt het me ineens dat de kinderen zo snel groot zijn geworden. Over het algemeen vind ik dat meer dan prima. Het betekent immers ook dat ik meer tijd voor mezelf heb en dat E. en ik meer tijd voor ons samen hebben. Maar goed, vandaag weegt vooral wat voorbij is. Aan het eind van de middag vertrekt de oudste naar Enschede. Onze zoon torent hoog boven me uit en zelfs de jongste is al net zo groot als ik ben. Voor mij dus geen eindeloze knuffelpartijen meer met lekker ruikende kinderen die niets liever willen dan hun moeder onder snotteren of kwijlen. Ik zou er gemakkelijk in kunnen zwelgen, maar daar krijg ik hier bar weinig ruimte voor. "We worden oud E.", jeuzel ik. "Nou zijn de kinderen alweer groot en wonen we hier in een vreemd huis." E. doet niet echt lekker mee. "Wat wil jij dan?", zegt hij. "Een graf bestellen? Een plek reserveren in het Sint Jozef?" Er zit niks anders op: ik pak mezelf maar weer bij elkaar. Lekker jeuzelen is er hier toch niet bij.

Hier geen kaalslag

Vanmiddag fiets ik nog even naar het winkelcentrum. Ik bracht gisteren een slof van E. weg, omdat ik ook toen al naar het winkelcentrum ging. "Neem mijn slof dan even mee", zegt E. Het zijn de sloffen waar hij op naar buiten is gekomen na de brand. Van tijd tot tijd laat het stiksel los. Volgens de schoenmaker als gevolg van gebrekkig onderhoud. Het stiksel moet namelijk vet gehouden worden. We konden ze gisteravond al ophalen, toen we naar de bieb gingen. Maar helaas: mijn tasje met het bonnetje lag thuis en de man die 's avonds de schoenen lapte was weer een andere dan de schoenlapper van die ochtend.

Vandaar dat ik me vanmiddag nog in ons overdekte winkelcentrum waag. Normaal gesproken mijd ik winkelcentra op een zaterdagmiddag. Vanmiddag wist ik weer precies waarom. Stapvoets lopen rijen mensen door het winkelcentrum. Af en toe is er een oponthoud, omdat er een treffen is tussen vrienden en bekenden of familieleden. Ik manoeuvreer er snel tussendoor. Ik weet tenslotte waar ik voor kom. Terwijl ik me zo door de rijen worstel bedenk ik dat het toch best nog meevalt met die kaalslag als gevolg van internetshoppen. Deze mensen komen lekker ouderwets live shoppen. Toegegeven: ze shoppen niet allemaal, maar ik zie toch veel mensen met aankopen voorbij komen. Dus hier lijkt het nog mee te vallen met die kaalslag, alhoewel de doorloop van winkels wel hoog is. Ze zijn er nog maar goed en wel, of ze zijn ook alweer verdwenen. Het winkelcentrum heeft zo te zien nu nog zeker bestaansrecht. En wat zouden al die mensen anders moeten doen op hun vrije zaterdagmiddag?

Lakrok? Toch maar niet!

In mijn zoektocht naar herstel van mijn garderobe is internet mijn rechterhand. Op dit moment heb ik twee dezelfde zwarte broeken, een rok en een spijkerbroek. Als ik naar het werk ga, wissel ik beide zwarte broeken af, maar het lijkt dus alsof ik steeds in dezelfde broek loop. Zo nu en dan draag ik mijn zwarte rok. Een extra broek of een extra rok lijkt me dus best handig. Omdat ik onderhand de bekende sites al ken en daar niets heb gevonden dat en naar mijn zin en in mijn maat is, zoek ik op google. En tot mijn stomme verbazing krijg ik dan de volgende hit: Lak mini rok -Kunstvagina kopen? Wat heeft het een in vredesnaam met het ander te maken, vraag ik me dan af. Dus uit nieuwsgierigheid toch maar even klikken. Een pagina vol schaars geklede vrouwen verschijnt.  Sommigen met topje, maar veel meer met een ontbloot bovenlijf met strak naar voren gerichte borsten. Dan weten we genoeg of niet? Een kunstvagina is nergens te bekennen. Het betreffende lakrokje met topje is voor de vriendenprijs van €42,75 al voor mij. Toch nog maar even verder kijken denk ik.

Schuren en raspen

Vanavond ga ik naar mijn wekelijkse aquajogles. Voor deze keer heeft onze trainer een deel van de bodem van het zwembad omhoog gezet. In het ondiepe deel moest er gerend worden. Dus wij rennen. "Wat is die bodem ruw", zegt een van mijn sjokgenootjes. Pas als ze het zegt, realiseer ik me dat ik de bodem inderdaad ook steeds meer voel. We zijn dan al tig keer heen en weer gerend en de les is nog niet voorbij. De bodem schuurt en raspt. Als we aan het eind van de les de cooling down doen, zie ik het: lappen vel die zachtjes meedobberen in het water, los- of weggeschuurd door de ruwe bodem. Gelukkig hoef ik niet lopend naar huis.

E - broek - pashokje

Nu er een enorm gat in onze fotocollectie is geslagen, moeten we beeld missen bij een aantal belangwekkende zaken. Ik heb zes albums gered uit de brand, maar die van de ontluikende en zich ontwikkelende romance tussen E. en mij zaten daar niet bij. Gelukkig kan ik erover vertellen- en dat probeer ik dan zo beeldend mogelijk te doen. Ik doe het bovendien bijzonder graag - ook voor de brand al. Ik hou van het vertellen van een mooi verhaal. Dus grijp ik iedere gelegenheid aan.

"Van wie heeft F. dat eigenlijk, dat ze zo tenger is?", vraagt onze zoon als we aan tafel zitten dit weekend. Dat heeft ze van E. "Toen jullie vader en ik bij elkaar kwamen had hij broekmaat 28", vertel ik. Toegegeven, het is bizar dat ik dat wist en nu nog weet. Maar ik weet het. "Toch was hij niet iel, hij was en is bijzonder goed gebouwd", vervolg ik."Ik weet nog dat we een keer broeken gingen kopen, toen we nog in de stad woonden." Ik zie het nog zo voor me. De enorme binnenpret die zich opbouwt zal zo naar buiten komen. Daar is geen houden aan. Ik voel het aankomen. "En toen kwam jullie vader uit de paskamer en toen zei die verkoopster: Meneer vult hem mooi op..." En dan klinkt het in koor: "Ook van voren!" Okee, dat verhaal had ik dus al eerder verteld.

Als ik het voorval gisteravond na onze aquarobicles aan mijn zus en haar dochter vertel, schieten ze in de lach. "Nou", zegt nicht "als je gezegd had E. - broek - pashokje, dan had ik het ook geweten. Ik heb dit verhaal al zeker vijftig keer gehoord en ik woon niet eens bij jou in huis."

Nou ja, een goed verhaal kun je nooit te vaak vertellen.