Queen of the road

Onze zoon wordt over twee weken veertien. Hij weet echt niet wat hij voor zijn verjaardag wil. Over twee jaar, dan weet hij het wel. Dan wil hij een brommer. Het type heeft hij ook al uitgekozen. Hij wil een oldtimer, een Kreidler eitank. Onze oudste wordt zestien, maar voor haar speelt dat helemaal niet. Het komt niet bij haar op om een brommer te vragen of te willen. Dat gold voor mij destijds ook toen ik zestien werd. Toch kreeg ik er eentje. Niet op mijn verjaardag, maar zomaar, van mijn oom. Het is een verhaal dat nog altijd wordt verteld op feestjes en partijen.

Toen mijn oom me de brommer aanbood, sloeg ik het genereuze aanbod eerst af. Ik had geen idee wat ik met een brommer moest. Ik kon toch ook wel fietsen? "Misschien moet je er toch maar even over denken", zei mijn moeder. "Het is toch een mooi aanbod en het kan handig zijn." En of het handig was! Ik ben van mening veranderd en kreeg de brommer. Mijn eerste brommerritje was onvergetelijk. Mijn oom zette de brommer naast het huis, startte hem en zei: "Rijden maar!". Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik trok het gas vol open en joeg met duizelingwekkende snelheid door de hoofdstraat van het dorp. Een rondje langs de school, bij het dorpshuis lang, allemaal op topsnelheid.
Ik had het handvat namelijk stevig vast. Het kwam niet in me op om de greep te verslappen. Na mijn tweede rondje, wilde ik toch wel stoppen. Mijn zus vertelt het nog altijd in -liefst grote- gezelschappen. Iedere keer lacht ze zich opnieuw tranen, als ze vertelt: "En toen reed ze op topsnelheid voorbij op die rode brommer met die lichtblauwe helm. Wij allemaal langs de kant van de weg. En terwijl ze vol gas voorbij stoof, riep ze: Stoppen, ik wil stoppen. Hoe doe ik dat?" Dit is ongeveer het moment waarop mijn zus een zakdoek tevoorschijn haalt om haar lachtranen weg te vegen.

Ik heb geleerd om te stoppen, alhoewel gas geven me altijd beter afging. De brommer stond bij mijn opa in de schuur. Omdat ik altijd met vol gas wegstoof, stoof het grind van zijn oprit bij de ramen omhoog. Hij kwam wel eens zorgelijk bij mijn ouders: "Of dat wel goed gaat..." Maar het is goed gegaan. Ik heb schadevrij gereden en genoten van het brommerrijden. Ik was de Queen of the road met mijn rode brommer en mijn lichtblauwe helm op. De brommer werd gesloopt, dat wel. Na mij geen andere gebruiker. Ik reed namelijk overal in weer en wind op die brommer heen - en dat met mijn vriendin achterop. Ooit kwamen we midden in de nacht terug terwijl het sneeuwde en ijzelde. Zij met beide voeten aan de grond om balans te houden en ik gassen. Het brommertje was eigenlijk niet bedoeld voor twee personen. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Ik denk met veel plezier terug aan mijn brommeravonturen. Maar wat ben ik blij dat mijn oudste er nog niet naar taalt en dat het voor onze zoon nog twee jaar duurt!